Harrie van Hoof (60) maak je niks wijs over vrachtwagens en transport. Zijn transportbedrijf stamt uit 1896. Opa Peer van Hoof is de oprichter. Harrie is geboren en getogen in Hapert en woont 13 jaar in Esbeek, samen met zijn vriendin Joke Clemens. “Eigenlijk ben ik per ongeluk in Esbeek terecht gekomen.

Ik kreeg een mailtje dat duidelijk niet voor mij was bestemd. Het ging over vrouwendingen en of ik mee ging naar de Ikea. Afzender: dikke kus Joke. Ik antwoordde daarop en eindigde met ‘dikke kus Harrie’. We mailden wat heen en weer en uiteindelijk gingen we elkaar zien, maar waar moest ik naar toe? Dat kon in heel Nederland zijn. Bleek het in Esbeek te zijn!”

Rond nieuwjaar kregen we te horen dat onze aannemer, Bouwbedrijf Baken uit Valkenswaard, failliet was. Al snel werd duidelijk dat we op zoek moesten naar een nieuwe aannemer. De afgelopen weken zijn we hier druk mee bezig geweest.

Afgelopen donderdag hebben we een nieuwe aannemer gecontracteerd, Bouwbedrijf Borrenbergs uit Luyksgestel. Borrenbergs had in eerste instantie al mee gedaan met de inschrijving, vandaar dat we snel met hen tot overeenstemming konden komen.

De bouwvergunning is rond en het bouwrijp maken is afgerond. We kunnen dan ook binnen enkele maanden beginnen met de bouw van onze 13 woningen.

Han Bolijn

“Ik ben zo blij dat ik in het dorp woon”

Daar dacht Cobie vijf jaar geleden wel anders over. Zij verhuisde toen met haar man Wim Gerritsen van Landgoed de Utrecht naar de Esbeekse dorpskern. “Ja, dat klopt”, vertelt Cobie (70) Aan De Keukentafel. “Ik heb in het begin erg moeten wennen. Maar nu zou ik niet anders meer willen. Ik woon er heel prettig. Wim heeft hier nooit kunnen aarden. Daarom was hij altijd op het Hoogeind te vinden.

Daar waar hij twee jaar geleden ook is overleden. Op het land tussen de koeien en de paarden. Als gezin hebben wij het daar nog steeds erg moeilijk mee. Het verdriet slijt maar niet. Op tweede Kerstdag zou hij 71 jaar zijn geworden.”

Linda Way moest wennen aan Esbeekse regels.

Driemaal per week bestijgt zij haar IJslander paard, Bjolfur. Driemaal per week voert de rit samen met haar paarden-vriendinnen richting deBockenreijder. Ze werd ooit Nederlands kampioen, maar door tijdgebrek stopte zij met wedstrijdrijden. Het leven van de Esbeekse Linda Way (44) staat in het teken van dieren. Haar wiegje stond in Utrecht. Als peuter verhuisde zij met vader, moeder en broer naar Brabant. 'Waarom wij nou in Loon op Zand terecht kwamen weet ik niet. De verhuizing naar een dorp had in ieder geval te maken met mijn broer. Mijn vader had hem in de raamopening dertien hoog aangetroffen.”

Afgelopen week hebben we een delegatie ontvangen uit Vietnam. De groep bestond uit 13 personen waaronder ondernemers, overheidsmensen en afgevaardigden van een vereniging van kleine dorpen de zogenaamde “traditional villages”. Deze traditonal villages maken, in de vorm van huisnijverheid, veel toeristische producten die ze beter proberen te promoten

Ze willen daarvoor coöperaties oprichten maar dat is vanuit de overheid niet zomaar toegestaan. Dat was de reden om met een studiereis te zien hoe de coöperaties in Nederland zijn georganiseerd. De Nederlandse NCR (Nationaal Coöperatieve Raad) organiseerde voor hen deze studiereis.