“Weekendrust.”

Toen ik een paar weken geleden gezellig mee onze Bart naar het eerste van Tuldania ging kijken, werd ik benaderd door Astrid om een column te schrijven.
Aschwin stond op dat moment langs mij en trok me hiervoor over de streep.
Ik dacht, waar zal ik het toch eens over gaan hebben, en het juiste onderwerp viel mij binnen
toen ik zaterdagmorgen samen met Lian op ons terras een lekker bakske Esbikse koffie zat te drinken. Bart en Laura had ik die dag ervoor naar het Tuldania-kamp in Loon op Zand gebracht. Prachtige accommodatie met een hoop jeugd uit Esbeek. Vol energie en levenslust.

Een kampleiding die er erg veel zin in had. Geweldig dat zoiets geregeld kan worden in ons durpke. Maar toen ik huiswaarts ging, was de rust op ons terras ook anders als anders.

Geen gekwebbel, geen voetbal, geen korfbal, geen trampoline vol met kids, geen confrontaties, nee, echte rust. Ook zijn vandaag onze rosé-kalveren op vakantie gegaan,
dus daar hadden we ook al geen gestommel en geloei meer van. Onze buurjongen Jannes hoorde we ook niet juichen, omdat deze weer een fantastisch doelpunt had gescoord.
Dus dan maar weer aan de slag om de stal schoon te spuiten voor de kalveren, die maandag weer zouden komen. ’s Avonds zouden we door wat vrienden geanimeerd worden en zijn gezellig gaan eten in Hilvarenbeek. Fietsend naar het dorp was alles ook heel rustig.
Zou Esbeek uitgestorven zijn??

In Hilvarenbeek aangekomen, lekker rustig gegeten en genieten van het mooie weer en de prachtige kerktoren en natuurlijk ons heerlijke diner.
Lekker ouderwets keuvelen met veel lol en gein, maar onze rust werd geregeld verstoord door onze schaterende vrouwen. Op de terugweg konden we het niet laten om nog even een afzakkertje te gaan pakken bij Schuttershof. Morgen maar niet gaan mountainbiken, want mijn stelregel is, na 2 uur in het mandje, dan gaat deze jongen ’s morgens om half 9 niet op zijn stalen ros naar het bos.
De zondagmorgen toch maar wat later opgestaan om het overige jongvee te voeren.
Een heerlijk douche maakt je weer volledig mens, en we hebben genoten van een heerlijk ontbijt op terras. Nog wat vakliteratuur doorgenomen en een kameraad kwam een bakske koffie drinken en gezellig bijkletsen.
Oeps, het was weer de hoogste tijd om onze belhamels op te pikken in Loon op Zand.

Daar zag je dat het weekendje toch wel wat tol had geëist voor sommige kinderen,de leiding had ook wat van hun energie verloren, hier was wat meer rust gekomen.Maar terugkomend in ons durpke leek het helemaal niet rustig en uitgestorven.

Alle ouders, opa’s, oma’s, waren naar Schuttershof gekomen om hun zoon, dochter of kleinkind te verwelkomen van een weekendje weg. Een heerlijk gevoel is dit altijd!!!Na ontvangst van de slaapzakken en tassen zag ik ook dat bij onze kinderen het weekendje hun tol had geëist. Na een goede douche en lekker eten doken ze hun mandje in om de volgende dag de rust van hun ouders weer te verstoren en …………… inderdaad maandagavond was van onze rust geen sprake meer, want de kinderen zaten weer vol energie,onze buurjongen juichte er weer lustig op los omdat hij gescoord had, en de stal stond weer vol met rosé-kalveren, die er vrolijk op losloeiden om aan hun nieuwe huisvesting te wennen.

Wat hadden we genoten dit weekend, maar we snackten weer naar wat leven in de brouwerij.

Frank Schellekens.

Een Esbeekse in Londen.

Twee jaar geleden ging ik met drie vriendinnen op vakantie op Malta. Daar ontmoette ik Milo, de man van mijn dromen. Hij woonde in Londen. Na een jaar heen en weer van Esbeek naar Londen en andersom te hebben gereisd, ben ik naar Londen verhuisd. De eerste tijd was een verademing. Heerlijk al die mensen, lekker druk en de winkels die zeven dagen per week 24 uur per dag open zijn! Dat beviel mij wel. Elke dag de mogelijkheid hebben om op stap te gaan in de duurste en mooiste clubs. Niemand die je kent. Heerlijk doen en laten wat je wilt. Toch zag ik na een tijd een andere kant van Londen. Een vieze lucht, altijd hangen er wolken van smog. Er rijden zoveel auto’s in het drukke verkeer. Als je in Londen bij wijze van spreken van Esbeek naar Hilvarenbeek zou rijden dan zou je daar een dik half uur over doen.

Er zijn heel veel buitenlanders die de baantjes inpikken. Tenminste zo zien de Engelsen dat. Daar raken ze heel geïrriteerd van naar ons toe. Jaaaa, naar ONS toe, want als mensen in de gaten krijgen als je niet van origine Engels bent word je gelijk anders aangekeken. Wat ook in Nederland gebeurt uiteraard. Ik begrijp nu wat de Nederlandse buitenlanders voelen in een land met een vreemde taal en andere gewoonten.

Na drie maanden ging ik weer voor het eerst even terug naar Nederland. Ik kwam aan op Airport Eindhoven. Het was heerlijk om de frisse lucht op te snuiven en in de auto onderweg naar Esbeek de ‘stinkende’ boerenlucht, wat ik voorheen verschrikkelijk vond en nu zelfs heerlijk vond ruiken. Fijn om bekende gezichten te zien en te begroeten. Ik waardeerde meteen het ‘hoi’, wat ik voorheen uit gewoonte deed. En ik was me erg bewust van de hechte fijne band met familie en vrienden. Ik genoot van de heerlijk rust in ons huis en het uitzicht op de landerijen van Wilborts en Hessel met paarden en grazende koeien in onze achtertuin. Lekker zonnen en genieten in een tuin zonder smog. En toen realiseerde ik me dat ik echt een dorpsmens ben. Maar ook dat liefde alles overwint, want ik hoor bij Milo en ik ga weer naar Londen toe. Maar ik zal er niet blijven wonen, ik kom zeker terug!

With love,
Denise Wouters.

Duitsland.

De één heeft iets met het getal 8, een ander met de kleur zwart. Zelf ben ik geneigd dat ik iets heb met Duitsland.
Het begon al voor mijn geboorte. In de Story las mijn moeder begin jaren 70 over ene prins Aschwin zur Lippe-Biesterfeld. Dit was de broer van prins Bernard en mijn ouders vonden dit wel een leuke originele jongensnaam. Dan moest natuurlijk wel de tweede telg van de familie Versteijnen een jongen zijn. En zo geschiedde het…..

Toen ik op de lagere school geschiedenis kreeg werd ik wederom geconfronteerd met Duitsland. De gruwelijkheden van de tweede wereldoorlog werden uitgebreid besproken en vol afschuw luisterde ik naar de verhalen. Als we het hier thuis over hadden vertelde mijn moeder altijd dat ook haar vader tegen de Duitsers had gevochten. Het was dan ook niet gek dat bij een bezoek van opa en oma Diessen de televisie abrupt uit werd gezet bij films over de tweede wereldoorlog. Mijn broer en ik keken elkaar dan verbaasd aan en begrepen dan niet waarom nu ineens de televisie uit moest. Ook een geweertje meenemen bij een bezoek aan mijn grootouders kon mijn opa niet waarderen. Het onschuldige speelgoed werd afgepakt en doormidden gebroken.

Toen ik een jaar of 16 was ging ik voor het eerst met op vakantie. Geen Benidorm of Lorette maar gewoon naar Domburg. Daar stonden we dan met ons tentje tussen allemaal van die luxe Duitse stacaravans. Tijdens een van mijn zwakke momenten sloeg ik een Duitse griet aan de haak. Natuurlijk grote consternatie bij mijn vrienden, alles was geoorloofd, maar geen Duitse meid bij ons in de tent.

Hierna had ik eigenlijk weinig meer met Duitsland of Duitsers. Totdat ik ging verhuizen naar Diessen. Want of je nu in de Biest, Haghorst, Beek of Diessen gaat wonen, Esbeek wordt in deze dorpen geassocieerd met Duitsland. Wanneer je de afgelopen jaren de 6 KernenCup in Diessen of Auwmeutenavond in Hilvarenbeek hebt bijgewoond heb je dit zelf kunnen ervaren. Een grap over Esbeek in combinatie met Duitsland staat garant voor succes. Bij mijn intro als technisch-jeugdcoördinator van RKDSV dolde Frank van Roovert nog met “We hebben een nieuwe jeugdcoördinator maar hij komt wel uit een ander land, dus allemaal Duits praten”.
Maar vanwaar deze associatie met Duitsland. ….? Heeft Esbeek het er gedurende de jaren ook zelf na gemaakt….? Een beetje arrogant was het natuurlijk wel om bij het kampioenschap van SV Tuldania in 1989 “Nooit meer de Biest” te zingen. Carnavalsteksten als “Klèn te krège zen we nie in Esbeek, tis nog fènder wonen dan in Beek” zijn voor menig Bekenaren natuurlijk ook prikkelend. Enkele voorbeelden van echte Esbeekse arrogantie. Zelf kan ik juist erg genieten en lachen om deze Esbeekse/Duitse arrogantie, maar niet iedereen doet dit. Moet je het wel zien als arrogantie ……of is gewoon afgunst van anderen……..? Carnavalsvereniging De Duikeleers drijven er juist de spot mee door met carnaval het shirt van der Manschaft te dragen. Dan maar een beetje arrogant maar trots op je dorp !!!!

Aschwin Versteijnen.

Het lijkt een gewone zomerse zondag in juli te zijn. De zon schijnt rijkelijk, oogstzorgen hebben we niet, in de verte klinken flarden muziek, fietsers kiezen hun tocht. Maar die schijn bedriegt. Het oranjeplein voor Schuttershof is nog verlaten. Rob de Nijs zong al ooit: ”De wereld staat voor ons heel even stil vandaag.”. Het is de dag van de wedstrijd der wedstrijden. Op het terras en op de radio wordt druk gekwetterd en getwitterd over Manide de parkiet uit Singapore en ook Paul de octopus uit Duitsland doet van zich spreken.

Maar er is veel meer op deze zondag. Ver weg van ons veilige huis gedenken tienduizenden “15 jaar na Srebrenica”, en dat was toen echt geen gewone zondag, daar stond de wereld ook bij stil.
Het gras van Soccer city in Johannesburg blijkt nog veel heiliger dan het gras van “Footbal for hope” zoals we de promotie van het afgelopen WK hebben ervaren. Mandela gaf hier zo ongeveer op de middenstip in 1990 na zijn lange gevangenschap zijn grote rede en gaf zo voor miljoenen in Afrika weer hoop.

“I have a dream” moet Bert uit Meerssen gedacht hebben toen hij hoorde op welke bijzondere plaats de WK finale gespeeld zou worden. Hij bouwde zijn droom om tot een missie. Een missie met het grote doel: “Wij gaan die beker winnen”.
Het resultaat is bekend. Een golf van emotie heeft ons land overspoeld maar is op het laatst gestokt. Alle 16 miljoen bondscoaches denken allemaal zelf mee gespeeld te hebben, op de bank gezeten te hebben, de coach geweest te zijn, of tenminste er bij geweest te zijn.
Hoe Bert en zijn mannen omgingen met de missie die zij voor ogen hadden is er een van uitmuntende klasse. Focus is het toverwoord. Bezig zijn voor de zaak waarvoor je staat en het doel dat bereikt moet worden; zelfverzekerd; en Bert waakte dat dit geen overmoed werd.

In Esbeek hebben we ook een missie. Met grote toewijding wordt daaraan door velen gewerkt en bijna door iedereen gedragen. En als iedereen naar zijn capaciteiten zijn bijdrage levert slaagt die missie. Een leefbaar Esbeek voor onszelf en diegenen die na ons komen.

We hebben niet de gedroomde finale tegen onze Duitse buren gehad, maar moesten het opnemen tegen de Spaanse Furie. De Duitsers overspeelden zich in de aanloop naar de finale.
“Duitsers ” worden we in Esbeek ook wel eens genoemd en sommigen doen dat ook zelf.
Uitstekend als we daarmee die degelijkheid, onverzettelijkheid, doorzettingsvermogen en puncktlichkeit als eigenschappen overnemen. Maar als zelfverzekerdheid omslaat in overmoed is onze Esbeekse missie gedoemd te mislukken.

Ad van de Wouw.

Zomergeblaos, daar krijg ik energie van!

Vorige week had ik met het werk een teambuildingdag. Je weet wel, met z’n alle de hei op om stil te staan bij het functioneren van het team.
Ik heb een dubbel gevoel bij dit soort trainingen. Ik denk dan, moeten wij niet werken vandaag? Kan dit zomaar in deze tijd, met 10 betaalde krachten een dag abstract zitten te neuzelen? Anderzijds weet ik dat het goed is zo nu en dan een pas op de plaats te maken en te reflecteren op waar je mee bezig bent.

De leidraad die dag was de theorie van Daniel Ofman. Hij beschrijft in zijn boekje ‘Het is niet te geloven’ dat het goed is zaken vanuit 3 perspectieven te benaderen, namelijk het ‘het, het ‘ik’ en het ‘wij’.
Het ‘het’ is het feitelijke, het tastbare, het product, het resultaat.
Het ‘ik’ is de wijze waarop ik als inpidu betrokken ben, welke inbreng ik heb, wat ik er van mezelf in kwijt kan en wat het me oplevert.
Het ‘wij’ is de mate waarin betrokkenen het doel ondersteunen en uitdragen.

Natuurlijk is dit een prima theorie, erg logisch, maar de kunst is om hem in praktijk te brengen.
Onze trainer had ten aanzien van het ‘ik’ het statement dat je jezelf steeds af moet vragen: “krijg ik hier energie van?” en als dit niet het geval is, waar zit dan het ‘energielek’?”
Deze terminologie werkte bij mij op mijn lachspieren. Dit komt, omdat ik momenteel het boekje “Taal is zeg maar echt mijn ding” van Paulien Cornelisse aan het lezen ben. Hierin beschrijft ze allerlei taalhypes die komen en gaan. Bijvoorbeeld is oké’, het nieuwe ja of oh, alles is focking goed, mensen zijn tegenwoordig verliefd op materiële zaken als een huis of een auto, iets is echt mijn ding, jouw mening is ‘jouw werkelijkheid’, hier kan ik ‘een stukje’ van mezelf in kwijt en de voortdurende vraag van Mart Smeets; “mag ik dat zeggen?” Ja Mart, dat mag jij zeggen.
U zult begrijpen dat ik ‘hier krijg ik energie van’ en ‘energielek’ perfect in dit rijtje vond passen.

Maar goed, om recht te doen aan de titel van deze column, nu de link naar Zomergeblaos.
Afgelopen weekeinde was het weer zover. Voor de 5e keer organiseerde D’afentoeters Zomergeblaos op de Vrijthof.
Wat is “het”? Een kleinschalige festival met blaasmuziek als centraal thema. Klinkt simpel. Toch is hier al veel over gediscussieerd. Als je met z’n 15e iets organiseert, heb je 15 keer te maken met “jouw werkelijkheid”. Om het “wij”niet te verliezen, moet er gezocht worden naar een gezamenlijke visie. Willen we groeien, of willen we klein blijven? Doen we er een eetgelegenheid bij? Wel of geen buitenpodium? Programmeren we publiekstrekkers om meer inkomsten te hebben of houden we vast aan onze eigen bandkeuze? Hoeveel financieel risico willen we nemen? Gaan we volgend jaar Zomergeblaos met Pinksteren organiseren of worden we dan te veel met Elastiek vergeleken? Allemaal vragen die gepasseerd en uitgebreid bediscussieerd zijn.
Ondanks dat het “het” niet volledig duidelijk en nog in ontwikkeling is, is er een enorm “wij”.

Ieder van ons kan op zijn of haar manier iets bijdragen en is gemotiveerd om er een leuk festival van te maken. Zowel in de voorbereiding als in het afgelopen weekeinde is er veel werk verzet. Dit is met veel plezier gedaan en er is geen wanklank gevallen.
Het organiseren van Zomergeblaos geeft ons 3 kiks. Het is gaaf dat we een podium kunnen bieden voor leuke bands en voor onze eigen productie (D’afentoetersXL). Het is gaaf dat veel mensen hier plezier aan beleven en ons daar complimenten over maken. Het is gaaf met z’n allen een berg werk te verzetten en te zien dat alles wat gepland en voorbereid is uitkomt. Bij dit laatste punt wil ik graag de raad van 11 van Esbeek bedanken voor het meehelpen met opruimen. (4e kik)

En “ik”?
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik krijg hier dus energie van! De juffrouw van de training kan trots op me zijn. Ik heb het begrepen.

Chris van Laarhoven.